اوتیسم در بزرگسالان

                                                                                   
تعداد افراد بالغ مبتلا به اوتیسم در طول دو دهه آینده به عنوان گروه بزرگی از بزرگسالان اوتیسمی به طور قابل‌توجهی افزایش خواهد یافت و اوتیسم شدید در بزرگسالی یه یک مساله بسیار نگران کننده برای جامعه و خانواده ها تبدیل خواهد شد. با وجود داستان‌هایی که ممکن است در این زمینه خوانده باشید، بسیار نادر است که یک کودک مبتلا به اوتیسم در بزرگسالی بتواند به بهبودی کامل دست یابد. در واقع کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است مهارت‌های زیادی را یاد بگیرند که در بزرگسالی اوتیسم را کم‌تر آشکار کند اما عموما به بهبودی کامل نخواهند رسید. برخی از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در جهان در مشاغل موفقی همچون فناوری اطلاعات، روباتیک و تولید بازی های ویدیویی و … فعالیت دارند. برخی از آن‌ها نیمه‌ وقت کار می‌کنند و از برنامه‌ها و منابع روزمره بهره می‌برند اما برخی دیگر قادر به قرارگیری در محل کار نیستند و روز خود را به تنهایی و در محیط‌‌های امن سپری می‌کنند. برخی افراد بالغ در این طیف با خوشحالی ازدواج‌کرده و تشکیل زندگی داده‌اند؛ اما تعداد قابل‌توجهی از آن‌ها قادر به تشکیل روابط معنی‌دار و دوطرفه نیستند.

این تفاوت‌های گسترده باعث می‌شود که تعریف و یا ارائه خدمات برای بزرگسالان مبتلا به اوتیسم دشوار باشد. در حالی که برخی از بزرگسالان با عملکرد اوتیسم بالا، کاملاً موفق هستند، اما برخی از آن‌ها به شدت به چالش کشیده می‌شوند. بین ۲۵ تا ۳۰ درصد بزرگسالان اوتیسمی قادر به استفاده از زبان گفتاری برای ارتباط نیستند و بین ۱۰ تا ۵۰ درصد این افراد نسبت به دیگران بیشتر پرخاش می‌کنند. طبیعتاً، بزرگسالان اوتیسمی پرخاشگر و غیر کلامی قادر به مدیریت موفق شرایط زندگی و یا شغل خود نخواهند بود. فقدان نسبی اطلاعات در مورد بزرگسالانی که در طیف اختلال اوتیسمی قرار دارند موجب شده است که بسیاری از والدین به طور ناگهانی در حالی به این اختلال پی ببرند که کودک آن‌ها در حال حاضر یک بزرگسال جوان است و مثلا به سن ۲۲ سالگی رسیده است. حتی افراد باهوش و مستعد مبتلا به اوتیسم به احتمال زیاد در مواجهه با چالش‌های غیرمنتظره، دچار مشکلاتی خواهند شد. به طور کلی بزرگسالان اوتیسمی به سختی می‌توانند شرایط اضطراری را مدیریت کنند و  به مشکلات جدید فکر کنند بنابراین بیشتر ترجیح می‌دهند که  برای همیشه در کنار خانواده خود زندگی کنند. بزرگسالان مبتلا به اوتیسم بیش از همتایان معمولی خود برای لذت بردن از زندگی نیازمند کمک هستند. آنها برای موفقیت، مانند هر کس دیگری به دوستی، حمایت و موقعیت‌هایی برای کار و حضور در شرایط اجتماعی نیاز دارند.

برخی افراد بالغ مبتلا به اوتیسم یاد می‌گیرند که عملکرد خوبی در جامعه داشته باشند. آن‌ها قادر به کسب مدارک و حفظ شغل پردرآمد هستند. اگر یک فرد بالغ مبتلا به اوتیسم بتواند شغل خود را حفظ کند و کارهای خود را به طور مستقل انجام دهد، باز هم ممکن است قادر نباشد با شرایط روزمره به راحتی سروکار داشته باشد و نیازمند کسب مهارت‌های اجتماعی خوب مانند ملاقات با افراد جدید، تعامل اجتماعی مناسب و حفظ روابط بین فردی است. مهارت‌های زندگی روزمره کلید استقلال برای افراد مبتلا به اوتیسم است. در واقع تعداد زیادی از نوجوانان مبتلا به اوتیسم با مهارت‌های زندگی روزانه، بهداشت، سوار شدن به اتوبوس، خرید یا تهیه آسان یک وعده غذا درگیر هستند. متخصصان می‌گویند که تمرکز بر آموزش چنین مهارت‌هایی به عنوان یک کلید اساسی برای استقلال  آنها است.

اگر تشخیص اوتیسم در بزرگسالان یک چالش باشد، درمان آن نیز به همان اندازه مشکل‌ساز خواهد بود. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد برخی از داروهای ضدروان پریشی ممکن است طغیان‌های تهاجمی را در نوجوانان مبتلا به اوتیسم کاهش دهند. همچنین در مطالعه‌ای از بزرگسالان مبتلا به اتیسم، داروهای ضد افسردگی SSRI به کاهش رفتارهای تکراری و اجتماعی شدن بیشتر منجر شده‌اند. به علاوه شواهدی وجود دارد که درمان شناختی – رفتاری می‌تواند در بزرگسالان مبتلا به اوتیسم با اضطراب و افسردگی مقابله کند، نشانه‌هایی نیز مبنی بر اینکه کلاس‌های مهارت اجتماعی می‌توانند به این افراد کمک کنند، وجود دارد. اما باز هم باید گفت اختلال اوتیسم هنوز یک راز است، و هیچ درمان قطعی برای اتیسم تا این لحظه کشف نشده است.

منبع: https://irautism.org

کلید واژه ها: #اوتیسم #بزرگسالی # # #